“Een bittere pil slikken”…

Aldus de Dikke van Dale… ‘ergens grote moeite mee hebben’. En dat hadden we!! Dit weekend lag er een mooie kans in het verschiet om afstand te nemen van de onderste helft van de standenlijst. De met de kenmerkende O-klanken uit Overijssel komende Amicitianen (Vriezenveen) waren in de sportkantine te onderscheiden van iedereen die Animo toejuicht. Tijdens de warming-up van Animo 2 was te zien dat onze inside info juist was… spits Hanne zou er vandaag niet bij zijn. Top. Maar waar was “die lange” heer dan? Ziek geworden bleek. Zou dit gemis van spelers de ploeg uit Vriezenveen extra gemotiveerd hebben?

Zoals vaker in deze poule, tot nu lijkt het erop dat de nummers 2 t/m 8 van elkaar kunnen winnen, ontlopen de ploegen elkaar niet veel. Waar vorige week dikke kettingen voor de Dindoa-heren nodig waren hadden we deze week rekening gehouden met wat hang- en sluitwerk voor het vrouwelijk kwartet in de basis. Al jaren vormt Amicitia met haar dames een plaag voor iedere tegenstander. En zo ook vandaag.

Gedurende de eerste helft weet Animo steeds weer haar goals te pakken. Net even voor en dan weer gelijk tot de 6-6. Amicitia stokt even met schoten van afstand en Animo loopt uit naar 9-6. Een mooi bruggetje om minimaal dit verschil in goals naar de rust toe te brengen. De werkelijkheid leert dat dit idee in dromen bestaan heeft maar in werkelijkheid andere beelden geeft. Vijfmaal prikken de bezoekers de bal door de korf om een ruststand van 9-11 op het bord te zetten.

Animo zoekt (of wordt ertoe gedwongen?, nee echt niet) te moeilijke schotkansen en is ongeduldig. Waar inzicht en discipline gevraagd worden in de uitvoering van de aanvallende en verdedigende taak verliezen we ons in niemandsland. Teveel onnodige tegendoelpunten blijven Amicitia hoop geven op punten. Waar blijven wij dan? Kunnen we niet knokken op beslissende momenten? Gaat het beeld op zwart. Nee hoor, zoals vaak laat de ploeg zien over veerkracht te beschikken. Veerkracht om trots op te zijn, ook wij kenden gedurende de week fysieke problemen. Met een minuutje of drie op de klok kookt e.e.a. in de Randhorst. Na veel rumoer, drie kaarten voor de bezoekende coach en oponthoud staat Kevin dan eindelijk aan de stip om ons op 18-17 te zetten… ‘Ajeto’ zoals Buurman en Buurman zeggen. We gaan zeker één punt binnen halen, mogelijk twee. Koud maken die wedstrijd! Nou, nee. Niet vandaag. Tweemaal valt de mand nog door de verkeerde korf en worden dure, volle punten geschonken aan onze bezoekers.

Eindstand 18-19. Een ramp? Ja, voor nu even wel. We houden van winnen en kunnen vandaag alleen in de spiegel kijken. Een Ramp? Nee, zeker niet, we hebben nog steeds vier ploegen onder ons staan in de strijd naar handhaving en vele punten zijn nog te vergeven. Amicitia weet met deze dure punten aansluiting te vinden bij de ploegen onderin. Beste aanvoerder, het was een lastige week, de punten zijn je gegund! Laten we de komende weken in korfballand genieten van samenzijn met vrienden en familie. Even de knop op rust en vanaf 2025 de turbo erop.

Remko